Teun Vetter schreef Vaarwel Snottebel, een sprookjesachtig boek over rouw en de hemel. Het is een mooi geïllustreerd kinderboek voor kinderen van 0-100 jaar. 'Ik heb lang in het (speciaal) onderwijs gewerkt en miste daar een kinderboek over rouw, dat ben ik gaan maken.'

Hoe ben je op het idee gekomen voor dit boek? 

Ik heb 25 jaar in het basisonderwijs gewerkt. Vaak hield ik aan het begin van het seizoen een enquête onder de leerlingen en vroeg o.a.: ‘Waar krijg je buikpijn van als je eraan terugdenkt?’ Het ging vaak om het sterven van opa of oma. De kinderen huilden soms, of werden juist heel stil. In die tijd las ik ook ‘Doden sterven niet’ van dr. W.C. van Dam, over sterven en hoe de Bijbel daarover spreekt. Ik wilde iets met dit thema doen. Hoe is het in de hemel? Hoe ga je om met dood en rouw? Dat boek stimuleert ook om het verlangen naar de hemel in jezelf te laten groeien. Ik heb ook lange tijd gewerkt met kinderen die ernstig, soms ongeneeslijk ziek waren: daar speelde dit thema ook. Het leek me mooi om hier een boek over te maken. 

Waar gaat het verhaal over? 

Het verhaal gaat over Mevrouw Snottebel, zoals ze haar in het dorp noemen. Ze vindt zichzelf zielig en laat overal snot achter. Mensen ontwijken haar. Ze wordt genegeerd en uitgespuugd. Ze voelt zich alsmaar zieliger. Haar dochter komt langs, maar die komt bij een huis vol met snot. Die nacht komt het zelfs uit de schoorsteen. Het dorp komt erachter dat er iets aan de hand is en wil haar uitgraven. Daarmee halen ze het nieuws. 

In de tussentijd is Mevrouw Snottebel in de hemel. Ze komt in een wereld waar het mooi is en mensen vriendelijk zijn. Er is iemand die haar rondleidt: Helper. Die laat haar zien hoe ze in haar oude wereld anders om had kunnen gaan met verdriet, afwijzing en de mensen om haar heen. Zo komt ze tot heel nieuwe inzichten. Het boek is een sprookje, maar met linkjes naar de Bijbel. 

Hoe ging het schrijven? 

Het was een lange zoektocht naar een goede uitgever. Zo af en toe verstuurde ik het weer en verbeterde ik het boek. Ik hoorde van verschillende mensen dat een boek over dit thema er nog niet voor kinderen was. Dat was voor mij een motor om het te maken. 

Wat is er bijzonder aan? 

Er is voor kinderen en jonge tieners blijkbaar weinig geschreven om hen te helpen bij het verwerken van verdriet, afwijzing, de dood.

Waarom moeten mensen dit lezen? 

Ouders kunnen dit boekje gebruiken om samen met hun kind door zo'n proces van verwerken van verdriet, afwijzing en de dood heen te gaan. Eerder schreef ik ‘Littekens in de eeuwigheid’, waarin dezelfde thema’s behandeld worden, maar dan voor volwassenen. Aan volwassenen worden in ‘Vaarwel Snottebel’ ook leestips gegeven. Los hiervan kan je het ook gewoon als een leuk verhaal lezen met prachtige illustraties.

Het maakt rouw en afwijzing bespreekbaar en kan troost geven. Ook laat het zien dat het in de hemel gaat om God en het verlangen naar Hem. 

Wat fascineert je zo aan de hemel? 

Het idee dat de hemel een plek is waar je echt zult lopen en zal zijn, fascineert me heel erg. Dat je Jezus tegenover je hebt zitten, op de bank. Het wordt zo concreet. Hoe zal dat voelen, hoe zal dat zijn? Ook dat is geloof. We leven niet alleen om het leven hierna. We leven ook hier en nu. Maar er komt een moment dat dat verandert. Wat zal er dan zijn? Denken over de hemel is niet een vlucht, maar een verlangen dat ons helpt om naar onze Vader te groeien. Aarde en hemel hoeven we niet te scheiden. 

Wat is je favoriete stuk? 

Misschien toch de laatste bladzijde. Je ziet daar een vergadering van een president die oorlogszuchtige dingen plant. Het wereldnieuws staat even stil bij mevrouw Snottebel en daarna gaan ze weer gewoon door. 

Ik vind ook het begin, waarin ik een stukje van Rikkert Zuiderveld aansnijd (‘Doodgaan is niet leuk, een beetje eng misschien. Het is reizen naar een land dat wij niet kunnen zien.’), prachtig. Dat ik dan met Jezus praat en m'n ouders zie, terwijl het tegelijkertijd ook een beetje eng is.

Wat is je wens voor dit boek? 

Ik hoop dat als mensen zoiets verdrietigs meemaken, ze ondanks dat verdriet troost ervaren. Uiteindelijk hoop ik dat het zal helpen om te verlangen naar God. Zodat we meer op Hem gaan lijken.